ادب سازیم بر ما کیست تمهید صدا بندد

دو عالم گم شود در سکته تا مضمون ما بندد

طبیعت مست ابرام ست بر خواهش تغافل زن

مباد این هرزه تاز حرص بر دست توپا بندد

به زنگار تجاهل داغ کن آیینهٔ دل را

که چون صیقل زدی صد زنگ تهمت بر صفا بندد

سلوک ناملایم نفرت احباب می خواهد

نچینی پیش خود سنگی که راه آشنا بندد

غبار سرمه داردکوچهٔ جولان استغنا

چو دل بی مطلب افتد بر نفس راه صدا بندد

فلک در خورد جهد خلق مواج است آفاقش

عرقها خشک گردد تا پر این آسیا بندد

گذشتن مشکل است از ورطهٔ ابرام مطلبها

کسی تاکی دربن دریا پل از دست دعا بندد

تغافل کاروان بی نیازی همتی دارد

که دل هم گر شود بارش به پشت چشم ما بندد

لب اظهار یکسر سر به مهر عبرت است اینجا

عرق هر عقده کز مطلب گشایم بر حیا بندد

جنون حیرتم مستوری نارش نمی خواهد

مگر مژگان بهم آرم که او بند قبا بندد

به رنگی برده است از خویش آن دست نگارینم

که گر نقاش خواهد نقش من بندد حنا بندد

بهشتی نیست چون آیینه بیدل حسن خودبین را

خیال او اگر بر من نبندد دل کجا بندد